Nie pozwól mi zasnąć , Polsko!

 Stanęłam jak wryta w pogodny, biały dzień,
dostrzegam naprędce wyciętych wiele drzew.
Cichutko na palcach poruszam się jak wiatr,
nie straszna mi wojna , gdy serce woła – walcz!

Znalazłam dziś maki wśród łanów złotych pól,
są nadal czerwone, i modlą się do chmur.
Wciąż kocham cię Polsko miłością jaką znam,
nie pozwól mi odejść, gdy wokół tyle skarg...

W oddali zlęknieni odchodzą w siną dal,
zabrali marzenia na szczyt nieznanych gwiazd.
Zupełnie bezradni odkryli swoją twarz,
nie mogą ze strachu swobodnie patrzeć w dal...

A ja kocham Polskę - mój nadwiślański kraj,
bo wiem, że nie zginie po ojcach naszych ślad.
I kochać Ją pragnę do końca moich dni,
choć wiem, że lichwiarze upuszczą wiele krwi.

Nie pozwól mi zasnąć, gdy wrogi wieje wiatr,
niech wiem, że się zrodzi przyjazny dla nas świat.
Że z kolan powstanie, choć obcy stał się brat,
a nasi potomni nie zmienią polskich barw.
9.08.2023 Sikorska Maria