Nostalgicznie

Tak mało nas razem, tak mało we dwoje,

że teraz naprawdę o jutra się boję.

Codzienność przysłania nam światło księżyca,

nie można się życiem do końca zachwycać.

Jesienna szaruga zawitać chce w progi,

my gości nie chcemy ponurych i chłodnych.

Za dużo by mogli namieszać w przestrzeni,

więc teraz koniecznie musimy coś zmienić.

Dlatego dziś pragnę, by wziąć cię za rękę

i ruszyć alejką po miłość i szczęście,

lecz nie mów mi proszę, że czasu znów nie masz,

bo jutra nastąpią i z nami i bez nas...

Zostawmy po sobie jesienne marzenia,

niech patrzą i milczą wczorajsze zwątpienia,

a jeśli na sercu powieje nam chłodem

kochajmy się dalej jak wtedy i potem...

18.09.2019

Na przekór

Każdy z nas idzie po jakieś drodze,

wytycza cele na przyszłe dni,

miota się z prawdą lepiej i gorzej,

czasami nie wie jak dalej żyć.

Patrzy na ludzi zdrowych i silnych,

gdzie do bogactwa już tylko krok...

Zazdrość go zżera, zostawia z niczym,

jakby już przegrał swój własny los.

A nikt nie mówi, że życie jest proste,

że równe szanse ma każdy z nas...

Warto na przekór swój wózek toczyć,

aby pokazać na co nas stać.

I chociaż w kościach nieraz nas łamie,

a próg się staje wierzchołkiem gór -

trzeba iść dalej panowie, panie

po swoje jutra odarte z piór.

Bo nie pałace i piękne szaty

zdobią od wewnątrz każdego z nas.

Cieszmy się zatem, z tego co mamy

i nie żałujmy straconych szans.

10.09.2019