Nostalgicznie

Tak mało nas razem, tak mało we dwoje,

że teraz naprawdę o jutra się boję.

Codzienność przysłania nam światło księżyca,

nie można się życiem do końca zachwycać.

Jesienna szaruga zawitać chce w progi,

my gości nie chcemy ponurych i chłodnych.

Za dużo by mogli namieszać w przestrzeni,

więc teraz koniecznie musimy coś zmienić.

Dlatego dziś pragnę, by wziąć cię za rękę

i ruszyć alejką po miłość i szczęście,

lecz nie mów mi proszę, że czasu znów nie masz,

bo jutra nastąpią i z nami i bez nas...

Zostawmy po sobie jesienne marzenia,

niech patrzą i milczą wczorajsze zwątpienia,

a jeśli na sercu powieje nam chłodem

kochajmy się dalej jak wtedy i potem...

18.09.2019