List otwarty do M...

Święty Mikołaju, mam do Ciebie prośbę

- zajrzyj do szpitali, gdzie leżą wciąż chorzy.

Niektórzy nie wierzą, czy jeszcze coś możesz,

a przecież świętości chodzą po tej drodze.

W hospicjum zostały resztki silnej woli,

na niektórych chorych czekają anioły.

Wskaż im proszę drogę gładką jak aksamit,

niech poczują w sercu, że zostają z nami.

Tym, co jeszcze walczą, a cierpią nad miarę

dodaj siłę walki, ukrzyżuj niewiarę.

Spraw by mogli zamknąć karty swej historii,

bez zbędnych utarczek, żalu i tęsknoty.

Wszystkim, którzy płaczą patrząc na rachunki

- pomóż ruszyć z miejsca, pokaż im kierunki.

Podaj miskę strawy, jeśli ktoś jest głodny

i swoim sposobem do przodu ich popchnij.

Dzieciom porzuconym, ku świata uciesze

- pozwól znaleźć kogoś, kto pokocha szczerze,

weźmie na swe barki radości i smutki,

poprowadzi w przyszłość, pootwiera furtki.

Pozostałym dzieciom, dużym i tym małym

- zechciej dać rodziców naprawdę kochanych.

Uchyl rąbek nieba na teraz i zawsze,

niechaj kwitnie miłość, niechaj pachnie majem.

Tych, co krajem rządzą poprowadź za rękę,

byśmy zobaczyli mleka pełną rzekę,

by się kraj rozwijał i nie zaznał wojen,

aby urzędnicy nie mylili pojęć.

Jak już wszystko spełnisz popatrz wtedy na mnie,

na pewno widziałeś, co mam w sercu na dnie.

Z góry już dziękuję święty Mikołaju,

wiem, że lubisz bywać w naszym pięknym kraju.

15.12.2019

W teatrzyku

Mówią, że nosi w sobie kłamstwo,

Bóg jeden widzi co w nim siedzi...

Widać, że mija się wciąż z prawdą,

a jednak tyka wielu dziedzin.

Kto go już poznał od zaplecza

wie, że wyciągać lubi pazur.

Na dłuższa metę nie da szczęścia,

okradnie z uczuć, z wiary, z czasu.

Chodzi przeważnie w czarnej masce,

i lubi grywać w teatrzyku.

A jeśli role są za małe

- skrobie bolączki w notatniku.

Potem wyszydza i poniża,

wypuszcza wiatry nie z tej ziemi.

Wszystko jest po to, by za życia

niczego w sobie nie chcieć zmienić.

Któż dzisiaj nie zna hipokryty

w świecie dowodów i zaprzeczeń?

Któż dzisiaj nie wie, że on niszczy

wszystko i wszystkich w swoim niebie?

13.12.2019

Wielka miłość

Zagubiony w tłumie serc nie pytasz co dalej,

chcesz do przodu nadal biec, wejść do świata bajek.

Już przychylność poszła w kąt, ponownie gonisz wiatr,

dzień się kończy, idzie noc; - nadal jesteś sam.

Ref. Wielka miłość znów zraniła twoje serce,

uciekłeś daleko, by nie czuć jej więcej...

ale nie… - to nie tak, ten świat ma wiele barw,

wygaś w sobie smoczy żar – a dogonisz wiatr.

Wciąż w pobliżu widzisz świat pełen smutku, żalu

i się bijesz ciągle w twarz, że cię nie ma w kraju.

W podwawelskiej jamie snów pragniesz skryć smoczy gniew,

lecz dosięga ciebie ból i zalewa krew.

Ref. Wielka miłość…

Chciałbyś znaleźć w życiu sens, zapomnieć co było,

zakopujesz wiele zdjęć, wraz ze starą płytą.

Jednak konik nadal gna, w papierowy, cichy świat

i przyśpieszasz gubiąc smak, toniesz wciąż we łzach.

Ref. Wielka miłość już nie zrani tobie serca,

wyjdziesz z odrętwienia i spełnisz marzenia,

bo to jest tak, tak, to jest tak, można dokonać zmian,

gdy się tego bardzo chce, chociaż wieje wiatr,

2010

Bez odpowiedzi

Gdzie moje niebo - tu czy tam?
Dlaczego znowu gdzieś mnie gna?
Czasami widzę jak przez mgłę
świat, który jest tuż obok mnie.

Kiedyś w Malborku był mój dom,
z pachnącym chlebem, ciepłem rąk,
potem w Szpiegowie ptasi trel
kazał powitać nowy dzień.

Los nieugięty ze mnie drwi
i rzuca w otchłań szarych dni,
zmieniam podwórko, zmieniam szlak,
a jednak żyję, mieszkam, trwam!

Czy jestem z miasta, czy też nie,
wkładam do serca to, co chcę...
Z ostatniej kropli mojej krwi
pozwalam życiu nadal pić.

Niekiedy nie wiem, czy mam wstać,
skoro ze sobą sam na sam...
- jednak już jutro, może dziś
do drzwi zapuka biały miś...

Nie chcę podróży w ziąb i deszcz,
nie chcę też zmieniać biegu rzek.
Co los darował muszę wziąć,
niech dni mijają, tak jak chcą...
30.11.2019