Nie zapomnij o mnie!

Ta dziewczyna o blond włosach
wywołuje nadal pożar.
Oj Mariolo, oj Mariolo
zobacz jak jest pięknie wkoło.

Teraz mewy, piasek, plaża...
taki obraz się nie zdarza.
Biel wyrywa nam się z dłoni,
czyżby przyszło ją dogonić?

Pogubiły nam się lata,
lecz to nie jest wielka strata.
To co było i co będzie
można nazwać happy endem.

Dziś się sobą nacieszymy
bez powodu i przyczyny,
bo choć włosy są już siwe
w sercu piękno jest prawdziwe.

Ta dziewczyna z lat poprzednich
miała trampki i berecik.
Ty lubujesz się w obcasach
i w sukienkach pierwsza klasa.

Znowu szepczę twoje imię

i wpisuję w pięciolinię.

Składam dłonie w twoje dłonie...

Nigdy nie zapomnij o mnie!

27.06.2018

https://www.youtube.com/watch?v=EX1XVXkraJI&feature=youtu.be

Sięgając lazurów

Pojedziemy mój Kocurku tam gdzie chcesz,

niech to będą dzikie plaże, no bo wiesz:

znowu w kieszeń nałapiemy ciepły wiatr

i będziemy innym okiem patrzeć w dal...

Jeśli nawet nas nie będzie na to stać;

autostopem lub rowerem ruszyć można w świat!

Nie zatrzymuj w swoim sercu takich chwil,

przecież chcemy jak należy dalej żyć!

Trzeba siebie naładować, aby chcieć

iść po drogach i rozstajach nawet wstecz.

Nic nie będzie dla nas trudne ani złe,

jesień życia jest przed nami, więc się śpiesz!

Chociaż czasem zniknie z oczu bliski cel

- mamy Gdynię, mamy Sopot, nawet Hel...

Zabierzemy do plecaków co się da,

by na luzie i w spokoju sięgać gwiazd.

Nie zbłądzimy mój Kocurku, chyba nie..

jeśli nawet, cóż wydarzyć może się?

Nic nie szkodzi, że ta chwila krótko trwa

- mamy siebie w swoim niebie z tamtych lat.

22.06.2018

Świebodzin

Tyś jest mi miastem mało poznanym,

wiem tylko tyle, ile mi dano

o tobie wiatry ciepło śpiewają,

lecz tego wiatru jest mi za mało.

Nie czekam dłużej, idę w nieznane,

poznaję ścieżki, których tak wiele,

być może serce bardzo rozchwiane

odnajdzie spokój i ukojenie.

Oczy widziały już krzyż Chrystusa

- najwyższy pomnik władcy wszechświata...

skruszałam w środku, rozpadłam w jutra,

czując, że jestem naprawdę mała.

Ławka Niemena każdego wzrusza

(chciałabym, chciała, oj chciała więcej),

wiem już dlaczego obok Ratusza

dusza mi śpiewa piękną piosenkę.

Chcę jeszcze poczuć oddech tej ziemi

i zapamiętać wszystko, co trzeba...

może po latach w barwach jesieni

powrócę po swój kawałek nieba.

Spojrzę raz jeszcze na dom kultury,

na kawiarenki, muzea, kina

a tam, gdzie zamek i stare mury

zaproszę duchy na lampkę wina.

I zapamiętam Ziemię Lubuską,

miasto Świebodzin i okolice;

nie będzie przecież wiało mi pustką,

skoro zapełniam puste stronice.

Mam nadal w sercu wolne pokoje

dla wierszy moich, twoich i naszych,

niech się poezja zatoczy kołem

nad miastem, które tak wiele znaczy.

18.04.2018