W labiryncie

Każdy po trosze błądzi i szlocha,

szukając spełnień i tu i tam,

lecz każda chwila jest taka płocha,

że trudno poczuć jej świeży smak.

Więc po ca złoto, po co klejnoty,

gdy świat na w głowie staje jak ty,

można dorobić się wnet głupoty

od parcia naprzód przez blady świt.

Zobacz jak błękit szaleje nocą,

zapalił lampy, by każdy z nas

poddał się uczcie rozpustnym mocom,

zamiast uganiać za stertą spraw.

Za długo tkwimy w swym labiryncie,

przegapiliśmy kwiecień i maj,

nic nie zaszkodzi wyjść na ulicę,

spojrzeć na ludzi i na nasz kraj.

Czuję, że zamieć zmyli nam lato,

gorzko zapłacze pszeniczny łan,

więc co powiesz, co powiesz na to;

- kto nas podniesie, gdy przyjdzie czas?

28.02.2018