Choć czas się droczy

Liście przykryła dziś biała pościel,

zmarzły bidulki, lecz tak im lepiej,

niosły zbyt długo jesienną słotę

i były jakieś takie dalekie.

Gasną im barwy zmieszane z błotem,

że nawet kamień moknie wśród wspomnień,

a drzewa stojąc na jednej nodze

patrzą jak życie ich ciągle bodzie.

Lekko zaspane, lekko zmęczone

powoli nikną iście jesiennie,

więc nie mów proszę stojąc przy oknie,

że życie innych jest takie piękne.

Miniemy kiedyś tak jak i one,

bo wszystko mija, tak jak mijało

więc jeśli nawet kręci się w głowie

pomyśl co w życiu ci się udało.

Nie unikniemy głębokich spojrzeń,

westchnień poranków i mroków nocy,

na nas spoczywa wciąż obowiązek

- bycia człowiekiem, choć czas się droczy.

18.01.2018