To Ona

To Ona jak wariatka wiruje między nami,

a ty się nic nie zmieniasz pomiędzy poetami.

Dostrzegasz światło w ludziach i pędzisz jak szalony,

lecz dola twoja smutna – dopieką z każdej strony.

I nadal gryzą w pięty, podkładać pragną kłody,

bo ty żeś przecież lepszy – kłaniajcie się Narody!

Powstają nowe zamki z zawiści, szyderstw, kłamstwa,

i tylko mały kroczek oddziela od zuchwalstwa.

Ty chciałbyś bez zawiści uczuciem darzyć wszystkich,

poezję w dobrym stylu układać na półmiski,

lecz nie wiesz czy ci starczy tej mocy, która w tobie

zrodziła się przypadkiem w uczynkach, myśli, słowie.

I nadal mkniesz do przodu, kariera w głowie mąci

- oklaski, sztuczne brawa - ty wiesz już o co chodzi,

lecz nie wiesz nawet kiedy odnajdą cię na Marsie,

bo przecież tyś poetą skazanym na wymarcie.

A ja jak małe dziecko zachwycam się różami,

bo nie ma w nich zawiści, choć one są z kolcami.

Potrafią sprawiać radość, na przekór wszem i wobec,

choć dobrze o tym wiedzą, że przyjdzie na nie koniec.

18.05.2018