Pantoflarz

Bujamy czasem w nieswoim niebie
szukając czegoś, nie wiedzieć czego,
często widzimy samego siebie
wśród fanów bluesa gitarowego.

Ktoś nam powiada, chyba przez grzeczność:
- właśnie ostatni obłok sprzedano,
na twojej ziemi jest jeszcze piękno
i nie grzybieje tak całe ciało.

Nie mówmy zatem dziś o tęsknotach,
cichych romansach, zwadach i psotach,
to tylko słowa, słowa i słowa
których za wiele, gdy noc tak płocha.

Nikt z nas nie zmieni skóry człowieka,
który w obłokach zgubił już trampki,
samotne palce piszą poemat
i zapełniają kolejne karty.

Więc jeśli sześcian tęskni za gwarem
żyj dalej życiem, jakie ci dano -
być może kiedyś przy fortepianie
wypijesz wino ze swoją damą.

Nie mówmy o tym, co było wczoraj,
gdy się nam niebo kładzie w pościeli,
każdy po trosze błądzi i szlocha,
a tyś pozostał w pantoflach cieni.
25.01.2018
Mariola Sikorska